Adalılar - Islanders | Adalar Müzesi - Museum of the Princes' Islands

Yano, iskeleye yanaşan Heybeliada vapurundaki halim selim adamı hemen tanıdı, ona doğru seğirtti. İki kocaman bavulu vardı. "Tasinacak mi Hüseyin Amca?" diye sordu, yanıtı beklemeden ikisini de omuzladı.
Dönemin Kütahya milletvekili yazar Hüseyin Rahmi Gürpınar, bazen sevgili adasını terk edip Ankara'ya gitmek zorunda kalırdı. Yano'nun ardı sıra yürüdü. Bavulları tepedeki eve başkası zor taşırdı çünkü.
Heybeliada'nın tatlı kaçığı Yano çok güçlüydü. Her zaman yalınayak gezer, taşınabilecek her şeyi taşır, diğer hamallardan az para alırdı. Sarnıçları temizler, balıkçılar ihtiyaç duyduğunda küreğe oturur iki kürekçiden daha çok işe yarardı. 6 Ocak’taki denize haç atma törenlerinde haçı onun elinden kimse kurtaramazdı.
Arada şarkı söyler, çıplak ayaklarıyla yerde tuhaf bir şaklama sesi çıkararak tempo tutar, coşturulursa "Haydaaa!" diye perende atardı. Kıyıda halı yıkarken iskeleye yaklaşan bir vapur görürse, kaptanın dikkatini çekip, düdük çaldırıncaya kadar artarda perendeler atardı.
Bir gün tanıdıkları Yano'yu ilk kez lacivert takım elbiseli ve ayakkabılı gördüler. Elinde bavulu iskeleye doğru ilerliyordu. Dostları hayretle, "Nereye böyle Yano" diye sordular. "Yunanistan'a" dedi Yano, "Ama ben orada ölürüm" diye ekledi. Eşi ve çocukları ondan önce gitmişti Yunanistan'a. Dostlarını fazla hüzünlendirdiğini fark etmiş olacak ki, "Haydi size bir taklak atayım" dedi. Ünlü perendesini son kez attı ama ayakkabıları vardı, ayağını saklatamadı.
Yano Yunanistan'a gittikten birkaç ay sonra ölüm haberi geldi.